Ludzie często pytają mnie, gdy słyszą, że jestem profesorem filozofii, czego się nauczyłem. Jaką mądrość zdobyłem przez dekady studiów? Czy jesteśmy wolni? Co jest świadome i dlaczego? Czym jest boskość? Całkowicie rozsądne pytania, ale nie mam nic użytecznego do powiedzenia!

Jaki jest sens studiowania filozofii, jeśli nie mogę powiedzieć, co sobie nawzajem zawdzięczamy, jak zorganizować społeczeństwo, co jest ostatecznie rzeczywiste i jak powinniśmy myśleć o rzeczach oraz organizować systemy wiedzy?

Wielu filozofów podejmie się odpowiedzi na każde z tych pytań i będą stanowczo argumentować swoje racje. (Mój starszy brat jest jednym z nich i ma wiele dobrych rzeczy do powiedzenia w tradycji tomistycznej.) Ale ja nie jestem jednym z nich… i nie z braku czytania/myślenia.

Nie czuję się komfortowo, wyrażając swoje poglądy w filozofii, gdy wiem, że TY mógłbyś się z nimi nie zgodzić, gdybyś przeszedł przez ten sam proces, co ja. Po co udawać, że mamy odpowiedzi, gdy ich nie mamy? Jak to pomaga, poza unikaniem zażenowania?

Wolałbym zacząć tam, gdzie TY jesteś teraz. Co o tym myślisz? Śmiało, opowiedz mi o tym. Prawdopodobnie mogę umieścić Twoje zdanie w kontekście historycznym—nic nowego pod słońcem—i przedstawić Ci niektóre z najlepszych argumentów za i przeciw Twojemu stanowisku. Może to pomoże.

Zdaję sobie sprawę, że to nie jest to, czego ludzie naprawdę chcą. Chcą dramatycznego ujęcia, które wyjaśnia wszystko. Coś, co uderza. Chcą hitów. Cóż, nie mam tego. Uważam, że hity ukrywają słabości. Widzę tylko kompromisy.

To nie znaczy, że wszystkie poglądy są na równi, ani że nic nie wiemy. Zdecydowanie robimy postępy i czasami trafiamy na dowody, takie jak dowód, że matematyka jest niekompletna lub niespójna. Ale tak nie powinniśmy żyć.

Uważam również, że moja niezręczna cisza w obliczu tych bardzo rozsądnych pytań jest odzwierciedleniem abstrakcyjnej i sceptycznej natury edukacji i praktyki filozoficznej. Zauważamy problemy techniczne, które możemy rzeczywiście rozwiązać, tylko w odległy sposób związane z "prawdziwymi" ludzkimi kwestiami.

Moim zdaniem, a to jest coś, co mój brat stanowczo twierdzi, jeśli chcesz naprawdę zająć się tymi pytaniami, musisz wyraźnie działać w ramach tradycji. I musisz mieć na uwadze wieczne pytania oraz samo życie.

To nie jest filozofia w jej obecnej formie. Filozofia dąży do tego, aby być matematyką lub fizyką. Ma na celu uniwersalną atrakcyjność, pomija swoje elementy kulturowe. A socjologicznie? To intensywna intelektualna rywalizacja, konkurs geniuszy, w którym zwycięzcy dostają pracę.

Konkurs geniuszy != poszukiwanie mądrości. Ludzie mają rację, prosząc o mądrość tych, którzy twierdzą, że ją kochają.

Mój dziadek miał wykształcenie na poziomie ósmej klasy. Był mądrzejszy niż ktokolwiek, kogo spotkałem w profesjonalnej filozofii. Nie żyje, inaczej wysłałbym cię do niego po radę!