De Vioolspeler De Vioolspeler zaagt de snaren, Zijn lichtbruine haar gooit hij om en slingert het.     Hij draagt een sabel aan zijn zijde,     Hij draagt een brede geplooide habijt. "Vioolspeler, waarom dat wanhopige geluid? Waarom kijk je zo wild om je heen?     Waarom springt je bloed, als de golvende zee?     Wat drijft je boog zo wanhopig?" "Waarom speel ik viool? Of de wilde golven brullen? Dat ze de rotsachtige kust kunnen slaan,     Dat het oog verblind wordt, dat de borst zwelt,     Dat de schreeuw van de Ziel naar de Hel wordt gedragen." "Vioolspeler, met minachting scheur je je hart. Een stralende God leende je je kunst,     Om te verblinden met golven van melodie,     Om te stijgen naar de sterrendans in de lucht." "Hoezo! Ik duik, duik zonder falen Mijn bloedzwarte sabel in je ziel.     Die kunst wil God noch weet,     Het springt naar de hersenen uit de zwarte nevels van de Hel. "Tot het hart betoverd is, tot de zintuigen tollen: Met Satan heb ik mijn deal gesloten.     Hij tekent de tekens, houdt de maat voor mij,     Ik speel de doodsmars snel en vrij. "Ik moet donker spelen, ik moet licht spelen, Tot de snaren van de boog mijn hart volledig breken." De Vioolspeler zaagt de snaren, Zijn lichtbruine haar gooit hij om en slingert het.     Hij draagt een sabel aan zijn zijde,     Hij draagt een brede geplooide habijt. —Karl Marx