dit afschuwelijke aandacht-vragende verschijnsel heeft de meest vreselijke, catastrofale vorm van bestaan die de mensheid kan doorstaan gelijkgesteld aan... het opvoeden van een baby. een vloek, noemt ze het. woorden doen geen recht aan hoe pathologisch en corrosief de apex rationalisme is. alles is nutfunctie. baby is een vergelijking die opgelost en uitbesteed moet worden. dit is geen vorm van feminisme, het is een soort genetische zelfverloochening met post-hoc rechtvaardiging. op een bepaalde manier is het goed dat ze een kind op deze manier waarneemt, want ze zou niet moeten reproduceren. de natuur corrigeert evolutionaire trial-and-error en ontmoedigt haar om te propagateren wat voor dysgene neurologische/temperamentale configuraties ook deze perceptie van de wereld en haar nageslacht veroorzaken. en dit heeft niets te maken met waarom feminisme opkomt. verder uitgelegd in de opmerkingen.

RT @BackTheBunny: Hoewel ik geen zuigeling ben, is het vreemd hoezeer ik een sensuele borst waardeer. Hoe groter ze zijn, hoe erger het...

RT @BackTheBunny: Hoewel ik geen zuigeling ben, is het vreemd hoezeer ik een sensuele borst waardeer. Hoe groter ze zijn, hoe erger het...

RT @BackTheBunny: Hoewel ik geen zuigeling ben, is het vreemd hoezeer ik een sensuele borst waardeer. Hoe groter ze zijn, hoe erger het...

RT @BackTheBunny: iedereen, inclusief de meest oprechte conservatieven, gelooft in hun eigen versie van de Lege Slate. geloven in de...

Soms schuldig. De ergste, naar mijn mening, is "eerlijk gezegd". Was je dat niet de hele tijd?

Soms schuldig. De ergste, naar mijn mening, is "eerlijk gezegd". Was je dat niet de hele tijd?

Soms schuldig. De ergste, naar mijn mening, is "eerlijk gezegd". Was je dat niet de hele tijd?

Verbale Opvulling Je hoeft "naar mijn mening" niet vooraf te zeggen wanneer je iets deelt dat duidelijk een mening is. "Ik denk," "ik zou het fout kunnen hebben," "in mijn visie", dit zijn in wezen retorische tautologieën - ingezet als prefix om onwelkome reacties te verzachten. Ze beschermen tegen dissent door de discussie preventief in subjectieve purgatorium te slepen, en ontmoedigen uitdagingen door standpunten in onweerlegbare categorieën te plaatsen. Ik begrijp de etiquette en vriendelijke aard die deze overbodige uitspraken proberen te vestigen, maar het is vermoeiend om iemand ze meerdere keren in hetzelfde gesprek/essay te horen gebruiken; het leidt af van, en vermindert, je inhoud. We weten dat het een mening is omdat dit meningen zijn! We weten dat je het fout zou kunnen hebben omdat je menselijk en feilbaar bent! Spreek gewoon. Wees niet bang. Het diepere probleem dat me dwarszit is een latente afkeer van onenigheid zelf. Alsof de essentie ervan onbeleefd is: een sluimerende angst om je verbale tegenpartij te beledigen met claims die tegen de hunne ingaan. Deze afschermende gewoonte vermindert substantiële uitwisselingen tot saaie omwegen, waarbij de helft van de woorden geen ander doel dient dan het psychologische comfort van de spreker. Productief vijandige omgevingen brengen de beste inzichten voort: omarm ze, verberg je er niet voor. Zelfverzekerde dialoog vereist geen arrogantie, maar het vereist wel de moed om te zeggen wat je bedoelt zonder pseudo-verontschuldigingen voor wat je hebt gezegd. Als je goed voorbereid bent, stop dan met het verdunnen ervan met verbale opvulling; als je iets gelooft dat het waard is om te zeggen, zeg het dan direct. Als je er niet genoeg in gelooft om het eenvoudig te zeggen, misschien moet je het dan niet delen.

"Ons" probleem, niet "Het" probleem -