dit afschuwelijke aandacht-vragende verschijnsel heeft de meest vreselijke, catastrofale vorm van bestaan die de mensheid kan doorstaan gelijkgesteld aan... het opvoeden van een baby. een vloek, noemt ze het. woorden doen geen recht aan hoe pathologisch en corrosief de apex rationalisme is. alles is nutfunctie. baby is een vergelijking die opgelost en uitbesteed moet worden. dit is geen vorm van feminisme, het is een soort genetische zelfverloochening met post-hoc rechtvaardiging. op een bepaalde manier is het goed dat ze een kind op deze manier waarneemt, want ze zou niet moeten reproduceren. de natuur corrigeert evolutionaire trial-and-error en ontmoedigt haar om te propagateren wat voor dysgene neurologische/temperamentale configuraties ook deze perceptie van de wereld en haar nageslacht veroorzaken. en dit heeft niets te maken met waarom feminisme opkomt. verder uitgelegd in de opmerkingen.