Mam te okresy kreatywności i jasności, które są tak dalekie od normy, że mogę je jedynie opisać jako boską inspirację lub jakiś rodzaj duchowego kanałowania — to jest wspaniałe i niewytłumaczalne, gdy w tym jestem, ale gdy to mija, czuję się tak, tak smutny, aż Muza wróci.

Nie czuję, że moje pomysły należą do mnie, wydają się po prostu zapożyczone z czegoś większego. Może to tylko podprocesy i rozpoznawanie wzorców, ale nie mam kontroli i jestem poddany kaprysom mojego mózgu. Nie jestem kapitanem tego statku.

ta impulsywność i niemożność są dla mnie bolesne i mylące. jest znacznie, znacznie lepiej niż kiedyś, ale czasami po prostu utknę, aż pomysły się przegryzą przez jakiś nieznany czas. Nie mogę tego wyczarować, niezależnie od tego, jak bardzo się staram. Wymuszanie tego to najgorszy ze wszystkich światów.

to prawdopodobnie nigdy się nie zmieni. Tak bardzo staram się zmusić siebie do normalnych wzorców, regularnych i przewidywalnych, zrównoważonych, regulowanych. Nie jestem pewien, czy to możliwe, aby odnieść sukces, ale to nie powstrzymuje mnie przed próbami tak intensywnymi, że to boli.