Ik heb deze periodes van creativiteit en helderheid die zo buiten de norm zijn dat ik ze alleen kan uitleggen als goddelijke inspiratie of een soort spiritueel channelen — het is prachtig en onverklaarbaar terwijl ik erin zit, maar zodra het voorbij is, ben ik zo, zo somber totdat de Muze terugkomt.

ik heb niet het gevoel dat mijn ideeën van mij zijn, ze voelen gewoon geleend van iets groters. Misschien zijn het gewoon subprocessen en patroonherkenning tot in de diepste lagen, maar ik heb geen controle en ik ben onderhevig aan de grillen van mijn brein. Ik ben niet de kapitein van dit schip.

deze impulsiviteit en onvermogen is pijnlijk en verwarrend voor mij. het is veel, veel beter dan het vroeger was, maar soms ben ik gewoon Vast totdat ideeën voor een onbekende tijd marineren. Ik kan het niet oproepen, hoe hard ik ook probeer. Het forceren ervan is het ergste van alle werelden.

dit zal waarschijnlijk nooit veranderen. ik probeer zo hard mezelf in normale patronen te dwingen, regelmatig en voorspelbaar, gebalanceerd, gereguleerd. ik weet niet zeker of het mogelijk is om te slagen, maar het houdt me er niet van tegen om zo hard te proberen dat het pijn doet.