Czytałem ponownie traktat Paula Tuckera (byłego szefa banku centralnego) „Global Discord” na temat międzynarodowej politycznej gospodarki, demokratycznej legitymacji i konfliktów geopolitycznych i natknąłem się na tę małą podsekcję na temat: „Egzystencjalne globalne dobra publiczne jako lekarstwo na egzystencjalną geopolitykę?” „W końcu, w paradoksie rodzącej się tragedii, wciąż istnieje pewna nadzieja w obliczu wspólnych zagrożeń egzystencjalnych. Te, które można zrealizować tylko poprzez wspólne działania, mogą oferować pewnego rodzaju możliwość: dla supermocarstw, aby przekierować swoje interesy w gigantyczny wysiłek — częściowo współpracy, częściowo rywalizacji — w walce ze zmianami klimatycznymi, skutkami pandemii i niewątpliwie czymś więcej.” 🤔