Met de leeftijd verzamelen we littekens, die ons openstellen voor kunst. Neem Van Gogh's Irissen. Wanneer je naar die bloemen kijkt, zie je niet alleen een mooi schilderij. Je ziet een man die gebroken was. Een man die diep leed als een gekwelde heilige. Hij was eenzaam, verlangend naar liefde, en volkomen verkeerd begrepen. Toen Van Gogh die irissen schilderde, ving hij niet alleen hun kleur en vorm; hij greep naar iets om zich aan vast te houden, iets om hem te voorkomen dat hij in verdriet zou verdrinken. Het punt is dat wanneer schoonheid door de lens van pijn wordt bekeken, het kan transformeren in iets heel anders: een reddingsboei voor je hart. Maar tragisch genoeg was zelfs schoonheid niet genoeg om Van Gogh uiteindelijk te redden. Dat maakt zijn werk zo aangrijpend. Een van de meest adembenemende schoonheid die mensen ooit hebben gecreëerd, komt voort uit het worstelen met bijna ondraaglijke niveaus van pijn.