Wanneer angst door je ego snijdt, blijf je achter in een staat van verdriet die aanvoelt als het einde van alles. Het is alsof het leven is ingestort, en niets meer zinvol lijkt. Maar in die momenten begint er iets diepers te ontwaken. Een stille innerlijke kracht begint zich te vormen, ondersteund door dezelfde natuurkracht die je ooit in verdriet heeft geduwd. Die transformatie begint wanneer je je pijn verankert aan iets groters dan jezelf. Het kan de goddelijke kracht binnenin je zijn, of de goddelijke aanwezigheid die door de mensen om je heen stroomt die emotionele steun bieden wanneer je het het meest nodig hebt. In die overgave gebeurt er iets diepgaands. Het zelf wordt een vriend voor zichzelf. Maar voor die verschuiving was het zelf zijn eigen ergste vijand, verblind door ego en losgekoppeld van zijn waarheid. Pas wanneer het ego breekt, komt het ware zelf naar voren, klaar om je hand vast te houden door de duisternis die het ooit ontkende.