GM 🎞️ Momenten van het Onbekende. 106 22 juli om 13:33 in New River Gorge, West Virginia

Het was zonsopgang en ik begon de dag mediterend in een schommelstoel naast de boomschommel. Onze achtertuin had een stroom die erdoorheen liep en ik kon de vissen zien zwemmen in de heldere stroom. Ik stond in het water en zong en bad tot de geesten van de Aarde en de Zon. Een mantra van dankbaarheid voor waar we nu zijn, en vragen hoe we hier eigenlijk zijn gekomen? Ah. De vreugden en mysteries van het heden in een stroom van leven. Ik voel iets onder me. De mino's knabbelden aan mijn tenen! Roken, lachen en genieten van een vredige ochtend voor de volgende 8 uur durende rit. Ethan en ik spetterden door de ravijnen en zochten naar watervallen op kaarten in de buurt. Onze zielen kalmerend bij de New River Gorge, weer een nationale schat. Het was tijd om weer kunst te maken voor het project. Iemand kiezen in dit prachtige landschap. Daar zagen we een lief stel, Joe & Kayla, zitten aan de waterkant met hun babyjongen. Ik benaderde hen voorzichtig en aandachtig, ik zei dat ik een kunstenaar ben en door alle parken in Amerika reis om portretten van mensen te maken. Ik wilde hen niet storen of bang maken, aangezien wij de enigen in het bos waren. Dus vroeg ik voorzichtig of we dit moment konden delen, om hen een gezinsportret te geven om deze dag te herinneren. Ik herinner me dat ik twee polaroids maakte, één voor het project en één voor hen om te houden. Soms voelde het goed om een stuk van mijn visie aan iemand te geven die ik misschien nooit meer zou zien. Hoewel, ik hoop dat ze naar de filmpremière komen! Het was op een bepaalde manier een vredesaanbod. Om hen te bedanken voor hun vertrouwen en dat ze deel uitmaakten van iets dat ons verenigt. Alle 50 staten en alle landen van de wereld. Mens zijn, een burger van de Aarde. Ik keerde terug naar mijn stukje bos en daar zagen Ethan en ik een groot aantal blauwe vlinders. Er moeten tientallen op één enkele struik hebben gezeten. Het was een van de mooiste dingen die ik ooit had gezien. Levendig blauw flapperend, turquoise, als een geëlektriseerde lucht. Ze stonden heel stil terwijl ik mijn camera boven hen monteerde op microscopische afstanden om het stof op hun vleugels te zien. Ethan en ik voelden allebei dat dit een symbool was van onze ouders. Een herinnering dat ze bij ons zijn. Als engelen die over onze reis waken. Een bevestiging dat we precies zijn waar we moeten zijn. De vlinders vertegenwoordigden dat voor mij. En om er zoveel te zien, maakte me dat dieper voelen. De natuur communiceert op mysterieuze manieren met ons. De spirituele wereld laat ons aanwijzingen en signalen achter dat we niet alleen zijn. We waren zo gefascineerd door deze mooie insecten, rookwolken blazend om het licht erdoorheen te laten schijnen. Toen herinnerden we ons dat we kwamen om de watervallen te zien en stonden weer in het water. Water is een medicijn, het helpt je loslaten. Van de zwaarte die je met je meedraagt. Om gereinigd en bevrijd te worden; Herboren inderdaad. Water is leven dat ons leven geeft en we zijn er grotendeels van gemaakt, net als onze moeder Aarde.