Ik ga misschien dood, in de afgelopen twee dagen heb ik te veel van een stof ingeademd, wat heeft geleid tot zuurstofgebrek in mijn hersenen en schade aan mijn zenuwstelsel. Ik kan niet automatisch ademen, ik moet mijn ademhaling met mijn hersenen controleren. Dat betekent dat als ik nu in slaap val, ik niet automatisch kan ademen, mijn hersenen zijn overbelast en mijn bloedvaten kunnen elk moment barsten. Ik heb een levensbedreigende diagnose gekregen, mijn situatie is erg ernstig, ik ben nu op een beademingsmachine, mijn hersenen kunnen al niet meer zelfstandig ademen. Mijn leven is van begin tot eind een tragedie. Als ik dit keer niet overleef, accepteer ik het. Ik ben altijd op zoek geweest naar spanning en heb mezelf altijd getroost met de gedachte dat het niet uitmaakt als ik op een dag doodga, want leven is al zo pijnlijk.