Momenten van het Onbekende. 105 21 juli om 11:11 in North Charleston, South Carolina Op weg naar Charleston stopten we op Hilton Head Island om een oude klasgenoot van Ethan te bezoeken. We kwamen daar precies tijdens de zonsondergang en rookten een joint met Charlie, die een expert was op het orgel. Aangezien we Cassidy eerder op de dag hadden geschoten, hadden we tijd om rond te hangen en langs de oostkust te cruisen totdat de klok middernacht sloeg. We reden door een paar staten en bereikten ons appartement in North Charleston om half één. We moesten rond 11 uur 's ochtends opstaan om uit te checken en de rit naar de Virginias voort te zetten, waarbij we ervoor zorgden dat we in elke staat voet aan de grond zetten terwijl we zigzaggend op en neer en door de staten gingen. Onze buurvrouw, Beverly, begroette ons terwijl we de spullen uit het huis pakten. Ze liep voorbij en stopte ons en zei goedemorgen. We vroegen haar naar haar stad en ze woont hier haar hele leven. Ik liet haar een paar Polaroids van het project zien en ze wees naar Cassidy en vroeg wie deze mooie man was en of hij vrijgezel was. We lachten allemaal, en ik vroeg of we een mooie portret van haar konden maken voordat we vertrokken. Ik merkte een bries op die het mos op de bomen achter haar deed schudden. Beverly stond daar met al haar gratie en een vredige blik in mijn lens terwijl de wind zachtjes over de hangende bladeren streek. Een perfecte balans van stilstand en beweging in een cinematografische droom. Iets tussen fotografie en bewegend beeld, de opname versmolt naadloos samen. Een herinnering aan de schoonheid van deze serie. Niet alles hoeft actie te zijn, het kan gewoon ZIJN! Laat de camera de kleine details oppikken, de kleine bewegingen van dingen zoals de wind, de bomen, haar knipperingen en mijn cameratrilling. De kunst is de waarheid van het moment, het bewijs dat we hier zijn. Levend en ademend, en niet meer dan dat eigenlijk. We namen afscheid, en ik denk dat ze naar binnen ging. Misschien werkte ze samen met de eigenaar om ervoor te zorgen dat we opruimden. We maakten deze keer geen rommel, alleen een bed om ons hoofd en voeten te leggen, en daar gingen we om een beat over te slaan zonder tijd te verspillen. We reden naar ons volgende huis en scheurden door parken, zijwegen en snelwegen naar Charlotte in North Carolina. Voor een hapje te eten bij een leuk klein veganistisch restaurantje genaamd, de Taste of Soul. We waren vol van de ziel, we hoefden de rest van de dag niet te stoppen. We gingen verder naar het noorden naar Virginia, en trokken toen de westelijke zustertstaat binnen. We bleven door groene wegen weven, aangezien we tijdens deze hele roadtrip nooit de snelwegen namen. Het doel was om het echte Amerika te zien. Om in elke staat te stappen en de tijd te nemen om dat langzaam te doen, zonder een enkele ster op de vlag te missen. Om te begrijpen waar we vandaan komen en wat dit land is; Eén groot nationaal park van mensen die trots en vrij zijn zoals het kan zijn. Amerika, het symbool van democratie. Omringd door groen en af en toe een scène van een ander nationaal park. Het opwindend om die grote bruine toegangsborden met die crèmekleurige bubbeltjesletters te zien. Welkom in het bos, jongens! Typisch roken terwijl we erdoorheen reden; moeiteloos genieten van de rit binnen het rood, wit en blauw.