Hoe je menselijk kunt zijn is een goede, ik dacht altijd dat het ging om "mensen me laten liefhebben." Sociale interactie voelde altijd als een stuk muziek dat ik aan het leren was op een instrument waar ik goed voor geschikt was, maar iedereen om me heen had bladmuziek en ik moest leren door naar hen te kijken terwijl ze speelden. Ik denk dat veel mensen zich zo voelen, maar ik ken niet veel andere mensen die het zo zien, of die opkijken van hun eigen muziek om na te denken over arrangement, compositie, enz., en het bestuderen ervan tot in de perfectie de uitvoering van hun leven maken. Een lange tijd was ik als een dansende aap, en ik denk niet dat anderen het doorhadden, wat me ervan weerhield het te beseffen (omdat niemand het me terugkaatste). Het duurde lang voordat ik leerde te luisteren naar en de muziek te spelen die echt in mij zat, maar ik heb een HEEL VEEL over mezelf geleerd sinds ik begon te leren van de ervaringen van andere autistische mensen.