Ik wil dat alles gisteren al gedaan is. Ik hoop op een beter gesprek over gezondheid en geneeskunde in ons land, en het voelt alsof het excruciating langzaam gaat. Ik ken zoveel anderen die ofwel de hoop hebben opgegeven dat het ooit zal veranderen, of hebben gezegd dat het allemaal een oplichting was. Er is een gevoel dat onder de MAHA-beweging rommelt dat geen van de inspanningen het waard was, omdat de kansen onoverkomelijk zijn. Maar in mijn betere momenten besef ik dat ons land niet snel beweegt op iets. In andere tijden zou ik zeggen dat de gletsjerachtige beweging van de overheid een ingeboren zegen is omdat het radicalisering en instabiliteit stopt. Maar ik begrijp ook waarom mensen zich voelen zoals ze doen na de laatste jaren. Ik heb enorme verlangens om te zien dat dingen zo snel mogelijk van de afgrond weggaan, en op veel momenten voelt het alsof we over de Niagarawatervallen gaan en dat we alleen met een theelepel kunnen peddelen. Toen ik gisteren het Big Pharma-spelboek op X en Substack zag circuleren, werd ik eraan herinnerd dat wat Secretary Kennedy tegenkomt aanzienlijk is. Ik was zo enthousiast over zijn campagne en zijn werk. Ik vertrouwde erop dat de wildernis waar hij in stapte iets was dat hij kon aan. Maar ik onderschatte hoeveel hard werk er zou zijn, en daarin, hoeveel weerstand en de kracht van een corrupte bureaucratie in de weg zou staan. Iemand nam gisteren contact met me op en vroeg of ze me wat video's konden sturen van hen die RFK Jr. aanmoedigden - gewoon zodat hij misschien weet dat, hoewel niets in deze regering ooit perfect zal zijn, velen van ons nog steeds voelen dat zijn aanwezigheid in Washington beter is dan wat de meesten van ons hebben gehad in al onze politieke ervaringen. Dus, Bobby, hier zijn gewoon een paar stemmen die naast je staan voor de rit, en die vasthouden aan het idee dat, zelfs als het langzaam, schijnbaar onmogelijk en frustrerend is, de resultaten van zijn aanwezigheid in dat donkere stadje een zegen voor Amerika zijn. Bedankt, @RobertKennedyJr