Najważniejszą rzeczą, o której należy pamiętać w kontekście wprowadzania walut fiducjarnych na blockchain (poprzez stablecoiny lub tokenizowane depozyty), jest to, że chyba że rozwiązanie zmienia obecną architekturę płatności, nie osiąga niczego. To krok wstecz. To nie jest jakaś antybankowa ideologia. To praktyczne uznanie, że technologia, kryptografia i zachęty, które tworzą blockchain, są korzystne tylko wtedy, gdy umożliwiają bardziej P2P warstwę rozliczeniową. Jeśli tak nie jest, to jest to bezsensowna złożoność i koszt. Bank nie potrzebuje blockchaina, aby oferować płatności w czasie rzeczywistym 24/7 swoim klientom. Banki oferują tę usługę od dziesięcioleci. Ponadto konsorcjum bankowe (lub rząd) nie potrzebuje blockchaina, aby umożliwić płatności w czasie rzeczywistym 24/7 między bankami. Wiele krajów ma systemy RTP/Szybkich Płatności od dziesięcioleci. Wszystkie obrony, dlaczego rozwiązania z dozwolonym blockchainem mają sens, dostrzegają tylko, że istnieje problem. "Systemy bankowe są zbyt wolne" lub "przelewy bankowe trwają zbyt długo." Ale można rozwiązać oba te problemy w dużym stopniu dzięki szybszym bazom danych i nowym wspólnym infrastrukturze. Blockchain jest korzystny tylko wtedy, gdy jest używany do pozbycia się kogoś - banku, korespondenta lub izby rozliczeniowej. A to dzieje się tylko wtedy, gdy system jest bezzezwolny. Jest powód, dla którego po dekadzie prób i prawdopodobnie ponad miliardzie dolarów zainwestowanych, żadne rozwiązanie z dozwolonym blockchainem nie osiągnęło niczego poza wątpliwymi nagłówkami. Jeśli wciąż mi nie wierzysz, może przekona cię mój (prawdopodobnie) zmarły przyjaciel S.N. Większość ludzi myśli o nim jako o wynalazcy nowej waluty, ale był także uważnym obserwatorem fundamentalnej wady systemów pośredniczonych i dozwolonych: