Ik blijf ervan overtuigd dat ideeën moeilijker te vinden zijn, omdat we niet moeten verwachten dat uitgaven aan onderzoek constante marginale rendementen hebben. Naarmate het R&D van halfgeleiders groeit, huren bedrijven steeds slechtere onderzoekers in om marginale posities in te vullen. Aangezien chips minder aan de voorhoede staan, kijken toponderzoekers ergens anders. In de economie als geheel optimaliseren veel mensen die in R&D werken advertentie-inkomsten of doen ze domme dingen zonder enige waarde. Als we meer succesvolle onderzoeken willen, is het mogelijk dat we ons meer moeten richten op het verlichten van de beperkingen van de topwetenschappers en minder op het krijgen van steeds meer marginale onderzoekers in de pool. Ten slotte, waarom zou de ideegrens altijd een monotone dichtheidsfunctie moeten hebben? We passeren rijke ruimtes en door arme ruimtes. Het hebben van een paar enen betekent niet dat we meer enen voor ons moeten verwachten. Het artikel lijkt ook niet in lijn te zijn met de voortdurende revoluties in de biologie en AI. Het is opmerkelijk dat het idee "de kennisgrens vertraagt" kwam op een moment dat het voelde alsof dat het geval was, de Grote Stagnatie, enz. Zou Bloom et al dit artikel in 2025 zijn begonnen te schrijven?