Het verbaast me dat sommigen mijn afwijzing van oproepen tot monetaire "soevereiniteit" schokkend vinden, want ik vraag niets meer dan dat argumenten voor staatsvoorziening of controle van ruilmedia gerechtvaardigd worden op dezelfde publieke welzijnsgronden die worden gebruikt om andere overheidsinitiatieven te rechtvaardigen. 1/

Appels op "monetaire soevereiniteit" zijn slechts een ontwijking: een poging om een middeleeuws idee te laten staan voor werkelijke argumenten die stellen dat sommige of alle ruilmedia kwalificeren als "publieke goederen," natuurlijke monopolies zijn, of anderszins niet veilig door de private sector kunnen worden geleverd. 2/

Ik beweer _niet_ dat de overheid niets met geld te maken zou moeten hebben. Ik verwerp het tegenovergestelde standpunt, namelijk dat staatscontrole over geld een soevereine prerogatief is die niet ter discussie kan worden gesteld. In moderne democratieën is er, of zou er moeten zijn, zoiets niet.