Hoe je een bloeiende open source gemeenschap kunt opbouwen door code te schrijven zoals bacteriën dat doen 🦠. Bacteriële code (genomen) zijn: - klein (elke regel code kost energie) - modulair (georganiseerd in groepen verwisselbare operons) - zelfvoorzienend (gemakkelijk "copy-paste-able" via horizontale genoverdracht) Als stukken code klein, modulair, zelfvoorzienend en triviaal te kopiëren en plakken zijn, kan de gemeenschap gedijen via horizontale genoverdracht. Voor elke functie (gen) of klasse (operon) die je schrijft: kun je je voorstellen dat iemand "yoink" zegt zonder de rest van je code te kennen of iets nieuws te hoeven importeren, om er voordeel uit te halen? Zou jouw code een trending GitHub gist kunnen zijn? Deze coderingsstijl heeft bacteriën in staat gesteld om elke ecologische hoek te koloniseren, van koud tot heet, van zuur tot alkalisch, in de diepten van de aarde en de vacuüm van de ruimte, samen met een waanzinnige diversiteit aan koolstofanabolisme, energiemetabolisme, enz. Het excelleert in snelle prototyping, maar... het kan geen complexe levensvormen bouwen. Ter vergelijking: het eukaryote genoom is een aanzienlijk groter, complexer, georganiseerde en gekoppelde monorepo. Aanzienlijk minder inventief, maar noodzakelijk voor complex leven - voor het bouwen van hele organen en het coördineren van hun activiteit. Met ons voordeel van intelligent ontwerp, zou het mogelijk moeten zijn om van beide te profiteren. Bouw een eukaryotische monorepo backbone als je moet, maar maximaliseer bacterieel DNA.