Dave Täht is gisteren overleden. Hij was een van de onbezongen helden van het internet en een goede vriend van mij die ik heel erg zal missen. Dave, op X bekend als @mtaht omdat zijn geboortenaam Michael was, was een echte hacker van de oude school die de levens van iedereen die X gebruikte raakte. Zijn werk aan het verminderen van bufferbloat verbeterde de praktische TCP/IP-prestaties enorm, vooral rond videostreaming en andere toepassingen die een lage latentie vereisen. Zonder hem zouden Netflix en soortgelijke diensten nog steeds geplaagd kunnen worden door glitches en stotteringen. Ik denk dat we elkaar voor het eerst ontmoetten in 2001, rond het hoogtepunt van mijn Mr. Famous Guy-jaren. Eenmaal, soms twee keer per jaar kwam hij op bezoek met zijn gitaar en crashte hij een week of zo in mijn kelder om dingen te hacken. Veel van het centrale werk aan bufferbloat werd gedaan terwijl ik figuurlijk over zijn schouder meekeek. Vreemd genoeg werkten we niet vaak rechtstreeks samen. Verschillende technische interesses. Alle huiskatten waren echter dol op hem. Mijn vrouw Cathy vond hem leuk. Hij was een grappige, bescheiden, nuchtere man die graag surfte en muziek speelde, overal waar hij kwam vrienden maakte, de broek van een opeenvolging van onwaarschijnlijk aantrekkelijke vrouwen charmeerde en stoïcijns een verslechterende gezondheid droeg. Hoewel ik hem ken, werd hij blind aan één oog en werd bij hem multiple sclerose vastgesteld. Hij liet zich er nauwelijks door afremmen. Ondanks dat hij in latere jaren voortdurend klaagde over het feit dat hij een burn-out had gekregen door programmeren, bleef hij niet alleen uitstekend werk leveren, maar ook goed werk uit anderen halen, door teams van geweldige medewerkers samen te stellen om problemen aan te pakken die kleinere mannen als hardnekkig zouden hebben beschouwd. Er was echter een zekere terughoudendheid over hem. Ik heb nooit geweten waarom hij zijn naam veranderde. We hebben het ook nooit gehad over politiek of de vrouwen in dit leven, noch over de reden waarom hij zoveel jaren leefde als een nomadische couchsurfer die net zo vaak te vinden was op een strand in Nicaragua of in een quasi-residentie aan een universiteit in Europa als waar dan ook in de VS. Mijn vrouw noemde hem de International Man of Mystery, een titel die een lopende grap werd onder ons drieën. Dat leek allemaal niet belangrijk, want Dave leefde voor het werk dat hij deed, behalve wanneer hij me probeerde te verslaan bij bordspellen. Hij zwoer jarenlang dat hij uiteindelijk zou winnen van mij en mijn vrouw en onze gamevrienden op vrijdagavond bij Power Grid, en ik zou echt willen dat hij er nog een paar kansen op kon krijgen. Dave had beroemd moeten zijn, en hij had rijk moeten zijn. Als hij een cent had voor elke dollar aan waarde die hij in de wereld genereerde, had hij waarschijnlijk het hele land Nicaragua kunnen kopen en had hij genoeg over om een ruimteprogramma te financieren. Hij maakte grapjes over het feit dat hij dat laatste wilde doen, en ik denk niet dat hij echt een grapje maakte. Maar hij was niet Elon Musk of ik. Ik wilde geen bedrijf runnen en wilde niet de rotzooi die voortkwam uit het zijn van Mr. Famous Guy, hoewel hij zeker begreep waarom ik dat op me nam. Misschien was hij wijzer dan ik over het vermijden van de schijnwerpers, de jury is er nog niet uit. Hij kreeg toch veel dingen voor elkaar, en dat was het belangrijkste. Ik zal Dave heel erg missen. Ik zal het missen dat hij voor mijn deur staat om mijn katten te charmeren en aan mijn routers te sleutelen. Ik zal het missen om oorlogsverhalen met hem uit te wisselen, Chinees met hem te eten en de grijns op zijn gezicht als hij een wedstrijd won. In het onzichtbare college van mensen die het internet lieten draaiende houden, behoorde hij tot de besten van ons. Hij zei dat ik hem inspireerde, maar ik dacht vaak dat hij een betere en onbaatzuchtigere man was dan ik. Ave atque vale, Dave.