"There Is No Antimemetics Division" was een behoorlijk heet onderwerp van discussie en goedkeuring onder mijn leeftijdsgenoten ongeveer een jaar geleden. Ik vond het helemaal niet leuk. Mijn probleem ermee was dat de schrijfstijl van de auteur beloften maakte die het boek niet alleen niet waarmaakte, maar waar hij ook geen interesse in had om waar te maken. Het boek was geschreven als sciencefiction, met het accumuleren van details en het presenteren van de schijn van een logische aanval op een gigantische onbekende. Maar het was geen SF. Die beloften werden nooit ingelost. Het bevestigde niet de rationele kennisbaarheid van het universum dat het beschreef - de auteur was te druk bezig met het creëren en verhogen van een sfeer van epistemische horror. Toen ik hier bezwaar tegen maakte, zeiden sommige mensen tegen wie ik klaagde dat ze dachten dat mijn irritatie verkeerd gericht was - het was helemaal niet bedoeld als SF. Mijn antwoord daarop is dat als de auteur niet wilde winnen in het genre-SF spel, hij niet zo had moeten schrijven alsof hij dat probeerde. Ik voelde me misleid.

Ik struikel over een exemplaar van Rudyard Kipling's Eed van de Ingenieur een paar minuten geleden. Ik weet niet zeker of ik ooit de volledige versie eerder heb gezien! "Op deze dag, in tegenwoordigheid van mijn metgezellen in de Roeping, verbind ik mezelf aan mijn Heilige Eer, dat ik naar mijn beste weten en vermogen, geen gebrekkig vakmanschap of materiaal zal ondergaan of passeren, of betrokken zal zijn bij het voorbijgaan van, gebrekkig vakmanschap of materiaal in datgene wat mijn werken voor God en de mensheid als ingenieur betreft. Mijn tijd zal ik niet weigeren; mijn gedachte zal ik niet misgunnen; mijn zorg zal ik niet verloochenen, voor de uitmuntendheid van de werken waartoe ik geroepen ben mijn hand te leggen. Mijn billijke loon zal ik openlijk ontvangen; mijn reputatie zal ik eervol bewaken; maar ik zal niet meer eisen dan wat verschuldigd is; ook zal ik het werk van mijn collega-ingenieurs niet vernederen, maar hun fouten met een nederige geest corrigeren en graag de correctie van mijn eigen aanvaarden. Voor de mislukkingen en vergissingen die ik zeker zal begaan, vraag ik vergiffenis aan mijn medemensen; en ik bid dat in mijn uur van nood, de woorden van deze eed mij zullen steunen en mij de kracht zullen geven om te doen wat ik moet doen. DAT ZEGGEN WE ALLEMAAL." Woorden om naar te leven. Ik heb het geprobeerd.

"Dat betekent dat de schatting van de ontwikkelaar, hoewel verre van perfect, ook verre van zinloos is: het is de schaalparameter van een bepaalde verdeling." Toen ik dat eerder las, ontplofte mijn brein verdomme. Ik ben de implicaties nog aan het verwerken. Link naar het essay in het eerste antwoord. Ik wil een serieuze poging om de resultaten van deze man te bevestigen of te ontkennen. Als ze standhouden, is dit het belangrijkste inzicht in grootschalige software-engineering sinds... mijn.

De goede coderingspraktijk van vandaag: wanneer u datums weergeeft of rapporteert, gebruikt u RFC3339 formaat in Zulu-tijd, met de ingebedde T. Aldus: 2025-04-17T13:31:52Z Kamertype Dit formaat heeft een aantal handige eigenschappen: 1. Het is constant-breedte, minstens tot 100000 CE. Het zal uw rapportkolommen niet overschrijden of verrassend uitbreiden. 2. Sorteervolgorde is hetzelfde als lexicografische volgorde - er is geen ingewikkelde code nodig om tijdvolgorderecords te maken. 3. Het is een enkel token, gemakkelijk te ontleden uit een rapport (daarom wil je de T in het midden houden in plaats van de alternatieve vorm met een spatie daar). 4. Meestal, wanneer u registreert voor menselijke inzage, is het overbrengen van de volgorde en relatieve timing van gebeurtenissen belangrijker dan een verwijzing naar de lokale zonnetijd. Het gebruik van Zulu-tijd voorkomt dat mensen in de war raken over de volgorde en timing door scheefheid in de tijdzone. Dat laatste punt is vooral belangrijk voor zaken als databases die toegankelijk zijn via het netwerk of gedistribueerde versiebeheersystemen, waar records routinematig worden gewijzigd en van een tijdstempel worden voorzien door gebruikers in verschillende tijdzones.

Hoe meet je de waarde van een web van vertrouwen? Geciteerde post drukt een populistische klacht uit die tot een hoogtepunt is gekomen in het recente debat over de Trump-tarieven, maar die in feite stoom heeft opgebouwd sinds het begin van de jaren 1980 en de eerste golf van offshoring. Ik ben een libertariër, ik begrijp economie, ik ken alle argumenten voor vrijhandel en vrije migratie, en decennialang was het gemakkelijk voor mij om dit soort klachten af te doen als hedendaags luddisme. Elke eerdere stap in de richting van wereldwijde vrije markten heeft tijdelijk ongemak veroorzaakt dat later werd gecompenseerd door een enorme stijging van de welvaart en de levensstandaard. Maar tegenwoordig bevind ik me in een zeer ongemakkelijke positie. Omdat ik nog steeds denk dat vrijhandel het beste is, maar ik denk ook dat de populistische klacht tegen vrijhandel enige verdienste heeft. Ik ben hier niet echt om te schrijven over het tariefbeleid van vandaag. Ik ben hier om te schrijven over waarom Trump populaire steun heeft voor zijn tariefbeleid, ondanks het feit dat elke econoom in het universum zegt dat het krankzinnig is. Hier is volgens mij het probleem: economen hebben zich gericht op wat ze kunnen zien en wat ze kunnen meten en dingen die in geld worden uitgedrukt. En als je de gevolgen van tarieven op die manier meet, lijken ze een complete ramp. Wat de populisten zeggen is: vrijhandel heeft een belangrijke rol gespeeld bij het verscheuren van ons web van sociaal vertrouwen. En jullie, jullie economen, jullie elites, jullie intelligentsia van de laptopklasse... Je waardeert dat web van vertrouwen lang niet genoeg. Ik denk niet dat deze kritiek verkeerd is. Het is niet goed gearticuleerd, omdat de mensen die het maken of niet over het algemeen intellectuelen zijn. En het ondersteunen van tarieven kan een vreselijk idee zijn, ook al is de kritiek terecht. Maar de populisten hebben geen ongelijk. Slechte beleidsbeslissingen in de afgelopen 60 jaar hebben enorme schade toegebracht aan het maatschappelijk vertrouwen. Zelfs sommige goede beleidsbeslissingen hebben dat soort schade aangericht, en met goed bedoel ik "de voordelen op andere gebieden wegen waarschijnlijk op tegen de negatieve effecten op het sociaal vertrouwen". Vrijhandel heeft enige schade aangericht, ook al was het op het eerste gezicht een goed beleid - dat wil zeggen, zelfs als de welvaartswinst van vrijhandel zo groot was dat het de moeite waard was om enig verlies van vertrouwen te nemen om ze te krijgen. Wat de populisten schreeuwen, is dat onze elites iets hebben weggegooid waarvan ze de waarde niet begrepen. Achteruitgang van sociaal vertrouwen schaadt de armen en de arbeidersklasse meer dan de rijken, omdat de rijken zich meestal kunnen kopen om uit de gevolgen van de achteruitgang te komen. Hoe tast vrijhandel het sociale vertrouwen aan? Dat is makkelijk. Het gebeurt elke keer dat iemands baan wordt uitbesteed, en de klasse van investeerder/manager zegt: "we waarderen nog een paar cent winst in onze aandelenkoers boven de gezondheid van de gemeenschappen waarin we leven". Misschien is de afweging in die omstandigheden netto positief voor mensen die goedkopere goederen kunnen kopen - maar de boodschap is er nog steeds. De verstoring van het vertrouwen gebeurt nog steeds. Ik zou veel oorzaken kunnen opnoemen van de erosie van sociaal vertrouwen. Vrijhandel is er slechts één van. Een probleem voor populisten is dat de meeste anderen ongemakkelijk verbonden zijn met raciale kwesties - DEI, sectie 8 huisvesting, de defunding van de stedelijke politie. Dus als je het wilt hebben over de verstoring van vertrouwen, is vrijhandel ongeveer het enige dat je kunt aanvallen dat niet veel terugslag uitlokt van raciale grievenventers. Dit is de reden waarom het tariefbeleid zo'n vlampunt is - het is veilig(er). Populisten vinden eigenlijk hun weg naar het algemene bezwaar dat onze elites het sociale vertrouwen hebben ondergewaardeerd, en een van de belangrijkste dingen die we als samenleving kunnen doen, is proberen dat weefsel te repareren. En ja, ik denk dat dat een gesprek is dat moet plaatsvinden.

Oh mijn lieve lieve verdomde godin, ik heb me net gerealiseerd wat vibecoding met me doet. Ik word technisch productmanager. Aiiiiiiee.....!

Dave Täht is gisteren overleden. Hij was een van de onbezongen helden van het internet en een goede vriend van mij die ik heel erg zal missen. Dave, op X bekend als @mtaht omdat zijn geboortenaam Michael was, was een echte hacker van de oude school die de levens van iedereen die X gebruikte raakte. Zijn werk aan het verminderen van bufferbloat verbeterde de praktische TCP/IP-prestaties enorm, vooral rond videostreaming en andere toepassingen die een lage latentie vereisen. Zonder hem zouden Netflix en soortgelijke diensten nog steeds geplaagd kunnen worden door glitches en stotteringen. Ik denk dat we elkaar voor het eerst ontmoetten in 2001, rond het hoogtepunt van mijn Mr. Famous Guy-jaren. Eenmaal, soms twee keer per jaar kwam hij op bezoek met zijn gitaar en crashte hij een week of zo in mijn kelder om dingen te hacken. Veel van het centrale werk aan bufferbloat werd gedaan terwijl ik figuurlijk over zijn schouder meekeek. Vreemd genoeg werkten we niet vaak rechtstreeks samen. Verschillende technische interesses. Alle huiskatten waren echter dol op hem. Mijn vrouw Cathy vond hem leuk. Hij was een grappige, bescheiden, nuchtere man die graag surfte en muziek speelde, overal waar hij kwam vrienden maakte, de broek van een opeenvolging van onwaarschijnlijk aantrekkelijke vrouwen charmeerde en stoïcijns een verslechterende gezondheid droeg. Hoewel ik hem ken, werd hij blind aan één oog en werd bij hem multiple sclerose vastgesteld. Hij liet zich er nauwelijks door afremmen. Ondanks dat hij in latere jaren voortdurend klaagde over het feit dat hij een burn-out had gekregen door programmeren, bleef hij niet alleen uitstekend werk leveren, maar ook goed werk uit anderen halen, door teams van geweldige medewerkers samen te stellen om problemen aan te pakken die kleinere mannen als hardnekkig zouden hebben beschouwd. Er was echter een zekere terughoudendheid over hem. Ik heb nooit geweten waarom hij zijn naam veranderde. We hebben het ook nooit gehad over politiek of de vrouwen in dit leven, noch over de reden waarom hij zoveel jaren leefde als een nomadische couchsurfer die net zo vaak te vinden was op een strand in Nicaragua of in een quasi-residentie aan een universiteit in Europa als waar dan ook in de VS. Mijn vrouw noemde hem de International Man of Mystery, een titel die een lopende grap werd onder ons drieën. Dat leek allemaal niet belangrijk, want Dave leefde voor het werk dat hij deed, behalve wanneer hij me probeerde te verslaan bij bordspellen. Hij zwoer jarenlang dat hij uiteindelijk zou winnen van mij en mijn vrouw en onze gamevrienden op vrijdagavond bij Power Grid, en ik zou echt willen dat hij er nog een paar kansen op kon krijgen. Dave had beroemd moeten zijn, en hij had rijk moeten zijn. Als hij een cent had voor elke dollar aan waarde die hij in de wereld genereerde, had hij waarschijnlijk het hele land Nicaragua kunnen kopen en had hij genoeg over om een ruimteprogramma te financieren. Hij maakte grapjes over het feit dat hij dat laatste wilde doen, en ik denk niet dat hij echt een grapje maakte. Maar hij was niet Elon Musk of ik. Ik wilde geen bedrijf runnen en wilde niet de rotzooi die voortkwam uit het zijn van Mr. Famous Guy, hoewel hij zeker begreep waarom ik dat op me nam. Misschien was hij wijzer dan ik over het vermijden van de schijnwerpers, de jury is er nog niet uit. Hij kreeg toch veel dingen voor elkaar, en dat was het belangrijkste. Ik zal Dave heel erg missen. Ik zal het missen dat hij voor mijn deur staat om mijn katten te charmeren en aan mijn routers te sleutelen. Ik zal het missen om oorlogsverhalen met hem uit te wisselen, Chinees met hem te eten en de grijns op zijn gezicht als hij een wedstrijd won. In het onzichtbare college van mensen die het internet lieten draaiende houden, behoorde hij tot de besten van ons. Hij zei dat ik hem inspireerde, maar ik dacht vaak dat hij een betere en onbaatzuchtigere man was dan ik. Ave atque vale, Dave.

Heb je ooit een moment waarop je je realiseert dat de wereld draait op twee onderling tegenstrijdige overtuigingen en het niet merkt? De mijne, vandaag, is van deze observaties: 1. Adverteren is een waardevolle dienst waarvoor producenten jaarlijks ongeveer $ 1 biljoen kunnen en moeten betalen. 2. Consumenten betalen echt geld om advertenties uit hun mediastreams te weren, wat aantoont dat ze er actief door worden afgestoten. Niet. Niet zien. Tegenspraak.